پر استعدادونو ظلم

 لیکوال:محمدناصرحلیمي

پر استعدادونو ظلم

بشري استعدادونه د مادي او معنوي نعمتونو د ترلاسنې سرچينه، له طبیعي منابعو څخه د ګټنې ذریعه او د ټولنیزو جوړښتونو کارنده وسیله ده. بشري استعدادونه چې څومره پالل کېږي، هومره ټولنې د نېکمرغۍ په لور درومي. هره ټولنه هومره نېکمرغه ده چې د استعدادونو د ودې، پرمختیا او رغندې بوختیا لپاره پکې علمي طرحې، کار و زیار په پرله پسې توګه روان وي. انساني استعدادونه الهي نعمتونه دي هره ټولنه هومره ظالمه ده چې د خپلو بشري استعدادونو د انکشاف او سالمې بوختیا په اړه بې پروا وي.             

الله تعالی وايي: «وَنَفْسٍ وَمَا سَوَّاهَا (٧) فَأَلْهَمَهَا فُجُورَهَا وَتَقْوَاهَا (٨) قَدْ أَفْلَحَ مَنْ زَكَّاهَا (٩) وَقَدْ خَابَ مَنْ دَسَّاهَا».^[1]

(قسم پر نفس او هغو قوتونو چې د نفس توازن یې برابر کړی دی، دنیکۍ او بدې لارې ورته پرانستې دي، هغوی کامیاب شول چې د خپلو نفسونو تزکیه یې وکړه او هغوی پوپنا شول چې خپل نفسونه یې لتاړ کړل).

له نفس نه مراد انساني وړتیاوې دي. انساني وړتیاوو ته د بحران د مخنيوي، د کړکېچونو د هوارولو او د ستونزو د حل لپاره عالمانه، متوازنه او کارنده وده ورکول د بشري نېکمرغۍ ضمانت کوي.

وړتیا پال ولسونه تل په دې پسې ګرځي چې څوک څرنګه او څومره وړتیا لري چې وده ورته ورکړو، کار ترې واخلو، پیاوړی یې کړو د کار او فعالیت لار ورته هواره کړو، مخې ته یې پراته خنډونه له منځه یوسو.

وړتیا ځپونکي ولسونه تل د ژوندانه په هر ډګر کې نورو ولسونو ته اړ وي هر ولس چې څومره استعدادپالونکی دی، هومره اړتيا حلوونکی دی، څومره چې استعداد ځپونکى دى هومره د کور، کلي، هېواد او نړۍ په کچه اړ، بې اعتباره او سپک دى.

---

[1]. الشمس: 6-10.